Hinura rose from her long-finished meal, taking her lttle harp out of the protective covering of her bag. The tremble in her hands was so slight only Gandalf may have noticed it, as she gripped the harp tighter, moving towards the front of the group.
She took a long, deep breathe to steady herself, and began, walking forward all the time:
Ciamar a nì mi ‘n dannsa dìreach
Ciamar a nì mi ‘n ruidhle bòidheach
Ciamar a nì mi ‘n dannsa dìreach
Dh’fhalbh a’ phrìn’ ás bonn mo chòta
Ciamar a nì mi ‘n dannsa dìreach
Ciamar a nì mi ‘n ruidhle bòidheach
Ciamar a nì mi ‘n dannsa dìreach
Dh’fhalbh a’ phrìn’ ás bonn mo chòta
Dh’fhalbh a’ phrìn’ a chuir air chlì mi
Dh’fhalbh a’ phrìn’ ás bonn mo chòta
Dh’fhalbh a’ phrìne a chuir air chlì mi
Dh’fhalbh a’ phrìn’ ás bonn mo chòta
Dh’fhalbh a’ phrìn’ a chuir air chlì mi
Dh’fhalbh a’ phrìn’ ás bonn mo chòta
Dh’fhalbh a’ phrìne a chuir air chlì mi
Dh’fhalbh a’ phrìn’ ás bonn mo chòta
Slowing the festive pace, the tune smoothly changed from one into another:
Ó ì og ì ò
A Mhòrag 's na ho rò gheallaidh
Ó ì og ì ò
A Mhòrag bheag a' chùil riomhaich
Dheanainn-sa do chìr a cheannach
A Mhòrag bheag a' chùil dualaich
'S tric do luaidh a' tighinn air m'aire
Mis' amuigh air luing a' seòladh
'S mi gun dòigh air tighinn gu baile
An cuimhne leat an oidhche bha sinn
'S a' luing bhàin air bhàrr na mara
An oidhche sin a chaidh ar fuadach
Thànaig a' mhuir mhùr 'na gleannaibh.
Her voice then fell silent, though her harp still played, waiting for Menelduliniel and Estelarion to begin their own music.
[ February 02, 2003: Message edited by: tangerine ]
|